Diversiteit en inclusie

De jaarwisseling ligt alweer een aantal weken achter ons. Oudjaarsavond maakt mij altijd een beetje melancholisch. Ik kijk terug op het afgelopen jaar maar blik ook vooruit naar de dingen die komen gaan.

Soms gebeuren er van die dingen waarbij ik denk: waarom ik? Of: hoe ben ik hierin terecht gekomen? Herkenbaar? Voor ik het wist zat ik dit voorjaar in een brainstormsessie met een groepje collega’s om het jaarlijkse directie uitje te organiseren.

In de week van 3 tot en met 8 juni 2019 was de nationale Prokkelweek. In deze week vonden er prikkelende ontmoetingen plaats tussen mensen met en zonder verstandelijke beperking. In het bedrijfsleven, met de buurt, op school of bij de overheid is de missie van Prokkel mensen met elkaar te verbinden en te prikkelen. Deze, soms kleine,  gebeurtenissen hebben vaak een groot effect. Ze zorgen voor nieuwe contacten en andere ervaringen. Het laat bovendien zien dat iedereen mee kan doen in de samenleving. Niet door te vertellen, maar door te doen! De Prokkelweek stond dan ook bol van de activiteiten. Zo was er de ProkkelSterrenslag. Een sportevent waar zo’n 1000 mensen aan meededen. Ieder team bestond daarbij uit 5 mensen met en 5 mensen zonder een beperking. Niet alleen samen sporten is de inzet van Prokkel, er worden ook beleids- en stageprokkels georganiseerd. Bij de rijksoverheid is dit jaar weer enthousiast mee geprokkeld.

‘Ik zie het als mijn taak de personeelssamenstelling bij SZW nóg beter te laten aansluiten bij de samenleving. Daarnaast werk ik aan het creëren van een inclusieve cultuur waarin we recht doen aan de diversiteit van alle medewerkers’, vertelt Bouchra Talidi. Bouchra is programmamanager Diversiteit en Inclusie bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW). Zij stelde een werkgroep samen die als ambassadeurs binnen SZW het diversiteits- en inclusiebeleid praktisch vormgeven.

Henk Heijmans was operationeel manager van de afdeling Documentaire Dienstverlening bij het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat toen hij een project startte waarvoor hij op tijdelijke basis 3 Wajongers aannam. Vandena Chatterpal was een van hen. Een succesvolle match.

Op de eerste wat zonnige zondag van dit jaar besluit ik mijn handbike (fiets die ik kan koppelen aan mijn rolstoel) maar eens uit het winterstof te halen. Trots fiets ik mijn eerste kilometers van 2019 weg. Er fietst een groepje wielrenners langs en een stukje haak ik bij ze aan. Ze hadden vast niet gedacht dat ik hun tempo bij kon houden. Ik laat mijn snelheid weer zakken en geniet van het landschap waar ik doorheen rij. Ten volle besef ik; ook al is het op mijn eigen manier, ik doe mee!

Mijn team gaat ieder jaar een dag naar Scheveningen voor een heuse stranddag. In de ochtend staat er een centraal thema op de agenda en na de lunch iets interactiefs. Ik vind stranddagen ontzettend leuk en kom graag op Scheveningen. Toch ploppen er ook allerlei vragen bij me op; kan ik in de buurt parkeren zonder dat ik voor een slagboom stil kom te staan, is de strandtent rolstoeltoegankelijk, is er een toegankelijk toilet, hoe ziet het programma eruit, kan ik aan alles meedoen en hoe laat kan ik mijn persoonlijk verzorger laten komen? Kortom een stranddag vergt nogal wat extra voorbereiding van mijn kant.

Met de komst van de wet banenafspraak lijkt ook de discussie wat is zinvol en nuttig werk te zijn aangewakkerd. Wanneer is iemand daadwerkelijk van meerwaarde? Wie is (on)misbaar? Voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt worden er nu banen gecreëerd door bepaalde taken zoals koffie halen, opruimen van het printerhok, etc. bij anderen weg te halen. Dit zijn voorbeelden van taken die de etage-assistenten bij het ministerie van Justitie en Veiligheid en bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties uitvoeren.

Meedoen is voor iedereen belangrijk. Of het nu gaat om werken, sporten of reizen. Dat maakt in dit geval niet uit. Ik durf te stellen dat niemand het fijn vindt om langs een maatschappelijke zijlijn te staan en toe mag kijken. Toch wordt er nog veel gekeken naar en beoordeeld op dingen die mensen niet kunnen. Voor mensen met een handicap is het vaak lastig om te laten zien waar ze goed in zijn, ze moeten eerst alle vooroordelen zien te overwinnen. Ook ik heb bij een sollicitatiegesprek bijzondere vragen gehad; hoe is het nou om te leven met een progressieve spierziekte?

Laatst stond ik op de zeepkist met mijn verhaal dat ik echt mee doe. Toen mijn collega’s bedachten dat er een zeepkist moest komen reageerde ik enthousiast dat ook ik op de zeepkist wilde staan. Zo werd de eerste rolstoel toegankelijke zeepkist gelanceerd. Ik sta erop en niet ernaast of ervoor! Het mee kunnen doen naar mijn eigen kunnen maakt me trots. In deze blog deel ik tips en een bonus tip die je kunt gebruiken om meer mensen echt mee te laten doen.